Vrijdag 1 december aanstaande vieren wij de 131e geboortedag van Pierre Kemp met de opening van een kleine expositie van gedichten in café Tribunal, Tongersestraat 1 in Maastricht.
Tijdstip: 17.00 uur.
Even klikken om te vergroten.
by 
Foto: Wiel Kusters, 28 november 2017.
Op de achtergrond Pierre Kemps schrijfbureau.
Klik op de foto om ze te vergroten.
by
Twee mooie pagina’s in Trouw (bijlage Letter & Geest) over de gedichten van van Pierre Kemp, bijeengebracht in Het regent in de trompetten.
Een enthousiaste Janita Monna schrijft:
“Het is of de tijd er geen vat op heeft gekregen, zo fris is deze poëzie. En zo kleurrijk. […]
Alles is uit verwondering verwoord. […] Dat maakt het verleidelijk om flink te citeren uit deze bloemlezing.’
by Marianne Aartsen bezocht de tentoonstelling De hand van Pierre Kemp. Studies, schetsen, werken op papier in het Bonnefantenmuseum en schreef ons over haar bevindingen:
“Ik kende zijn schilderijen die ik vaker in hetzelfde museum zag. Zijn tekeningen en schetsen vind ik ‘mooier’, ze zijn van een gevoelig en trefzeker talent en soms Rembrandtesk in zijn landschapsschetsen.
Hij beheerste de kunst van het weglaten. Wat in zijn generatie niet vaak voorkwam.”
by In zijn column voor de Volkskrant, bijlage Sir Edmund van 30 september, schreef Remco Campert twee gedichten van Pierre Kemp over uit de zojuist verschenen bloemlezing Het regent in de trompetten. De mooiste gedichten van Pierre Kemp.
Dat vond ik, als liefhebber van deze dichter, natuurlijk fijn. Maar de teleurstelling sloeg onmiddellijk toe.
Het eerste gedicht ‘Optimisme om de dood’ komt er nog redelijk vanaf, al verdonkeremaant Campert in de voorlaatste regel twee woorden.
Maar helemaal mis gaat het in ‘Portret van de Maas’.
De oude Pierre Kemp schreef:
Ik sta voor het trage water en beken,
hoe vrouwenleeg ik ben.
De stroom werd een verlaten lijst,
waar niets in daalt meer, niets in rijst.
De Maas glijdt zonder fantasie voorbij.
Er is geen vrouw meer, die nog zwemt voor mij.
Dit is wat Remco Campert ervan maakt:
Ik sta voor het trage water en beken,
De stroom werd een verlaten lijst.
De Maas glijdt zonder fantasie voorbij.
Er is geen vrouw meer, die nog zweet voor mij.
Twee complete regels verduisterd. En het geestige ‘zwemt’ verbasterd tot dat volkomen misplaatste ‘zweet’!
Ook in het van Hans Tentije geciteerde gedichten ging overigens van alles mis.
De redactie moet Remco Campert niet zo laten zwemmen. Het zweet breekt een mens uit.
by 
