Nogmaals Engelse verfdoos

De expositie Engelse verfdoos: een omarming, waarvoor wij op deze site eerder al aandacht vroegen, is een feest voor de zinnen (in beide betekenissen). De openingslezing van Ben van Melick, die wij afgelopen week ook op deze site plaatsten, vergrootte het enthousiasme om ook daadwerkelijk te gaan kijken.

Wilt u de tentoonstelling nog zien in de Nieuwe Galerij in Heerlen, wees er dan snel bij, want zondag a.s. sluiten de deuren. Het is nog onbekend of de foto’s ook nog in Maastricht worden tentoongesteld. Naar de mening van de Pierre Kemp Stichting zou dat toch wel passend zijn voor Maastrichts grootste dichter, dus hopelijk gaat dat nog lukken.

Door omstandigheden kon ondergetekende pas afgelopen week de tentoonstelling bezoeken, en ik werd niet teleurgesteld. Veel van de foto’s hebben op zichzelf al iets fascinerends, waardoor je als kijker ertoe aangetrokken wordt. De verschillende fotografen hebben ook diverse (collage)technieken gebruikt bij het tot stand brengen van het eindresultaat, sommige wel en anderen niet gebruik makend van digitale (na)bewerkingen.

Nog fascinerender wordt het als je elke foto in samenhang met bijbehorende gedicht bekijkt. Je gaat er de gedichten van Kemp met frisse blik door lezen, soms ook anders, maar in elk geval aandachtiger. Ook de toelichting van de fotografen, telkens geplaatst onder de foto, vond ik boeiend. Veel van de fotografen motiveren daar ook hun keuzes: het hoe en waarom van specifieke visualisaties, gebruikte middelen, maar soms ook de verbinding met eigen leven en obsessies.

Niks ten koste van de andere foto’s en fotografen (of de betreffende gedichten van Kemp), maar vier combinaties sprongen er voor mij bijzonder uit, troffen mij het meest. Deze hebben we, samen met gedicht en toelichting, hier ook geplaatst (u kunt de afbeeldingen vergroten door erop te klikken).

Tot die 4 foto’s behoort ook het door Van Melick zo enthousiast en uitgebreid besproken Cerise. In gedicht en foto tonen de makers zich in al hun kwetsbaarheid, en ik zou bijna zeggen naaktheid, maar daarvoor zijn de (erotische) toespelingen toch net te subtiel. Beide, foto en gedicht, tonen de ouderdom die enigszins jaloers kan zijn op de relatief onbevangen zinnelijkheid van de jeugd.

Het blijft een fascinerend gedicht, met zijn eigen bedachte woorden als “donkerbeeldje”, “gespannenhuids”, “koelvoelend” en “helder-rond”. Het herfstige stadspark op de foto, met name de achtergrond met de helle zon, die er gek genoeg een koude, donkere uitstraling aan geeft: een donkerbeeldje.

Gaat dat zien! Gaat dat zien! En lees nog eens een gedicht van Pierre Kemp.